هنگامی که با Google Assistant مکالمه ای دارید مانند "Hey Google، چراغ اتاق خواب را روشن کنید"، Hey Google فراخوانی است و چراغ اتاق خواب را روشن کنید به عنوان گرامر شناخته می شود. Google هدف smart home را از گرامر تعیین می‌کند و آن را به ابر توسعه‌دهنده می‌فرستد (تحقق). سپس توسعه‌دهنده می‌تواند دستور را روی دستگاه اجرا کند و پاسخی را به Google برمی‌گرداند.
پس از اینکه تکمیل یک هدف را پردازش کرد و یک پاسخ را برگرداند، اقدامات smart home به Google Home Graph متکی است. با Home Graph ، Assistant می‌تواند دستگاه‌ها را همگام‌سازی کند، وضعیت‌های دستگاه را پرس و جو کند و دستورات را روی دستگاه اجرا کند.
انواع دستگاه
انواع دستگاه‌ها Assistant اجازه می‌دهند بدانند که چه دستور زبانی باید در دستگاه شما استفاده شود. برای مثال، اگر دستگاهی را به‌عنوان Light تعریف کنید، کاربر می‌تواند از طریق Assistant با «هی Google»، چراغ من را روشن کند، با دستگاه تعامل داشته باشد.
برای لیست کامل انواع دستگاه های پشتیبانی شده، انواع دستگاه را ببینید.
ویژگی های دستگاه
ویژگی های دستگاه قابلیت های یک نوع دستگاه را مشخص می کند. شما می توانید چندین ویژگی دستگاه را با هر نوع دستگاهی ترکیب کنید. برای مثال، می‌توانید یک دستگاه Light داشته باشید که از ویژگی‌های OnOff ، Brightness و FanSpeed استفاده کند. در حالی که ویژگی FanSpeed ممکن است رایج ترین ویژگی برای استفاده برای نور نباشد، می توانید از هر ویژگی که می خواهید برای دستگاه جدید خود استفاده کنید.
هنگامی که یک ویژگی دستگاه را به نوع دستگاه خود اضافه می کنید، دستگاه شما حالت های هر ویژگی دستگاهی را که اضافه می کنید به ارث می برد. برای مثال، وقتی از ویژگی OnOff استفاده می‌کنید، دستگاه شما اکنون می‌تواند وضعیت on بودن خود را به‌عنوان true یا false گزارش کند.
برای لیست کامل ویژگی های پشتیبانی شده به Device Traits مراجعه کنید.